و به علّت، با اشاره به وجود دو كتاب در يك نسخه، همه روايات منقول از آن نسخه را با نام‌ الإمامة والتبصرة آورده است. برخى از پژوهشگران معاصر، روايات منسوب به‌ الإمامة والتبصرة را در بحار الأنوار و مستدرك الوسائل‌، بررسى و روشن كرده‌اند كه همه موارد منقول از مشايخ ياد شده، نقل از جامع الأحاديث‌ بوده است.[1] الإمامة والتبصرة، توسط گروه تحقيق مدرسه امام المهدى عليه السلام و محمّد جواد حسينى جلالى، تحقيق شده و با دو مقدّمه مفصّل- يكى از سيّد محمّد باقر موحّدى ابطحى، و ديگرى از محمّد رضا حسينى جلالى-، به چاپ رسيده است. اين نسخه چاپى، شامل مقدّمه‌اى است در شرح حال ابن بابويه، و سپس مقدّمه مؤلّف، متن اصلى كتاب و مستدركات.

تأمّل در عنوان كتاب، مقدّمه مؤلّف و عناوين ابواب آن، چنين مى‌نماياند كه ابن بابويه در اين كتاب، دو هدف را دنبال مى‌كرده است: يكى اثبات امامت دوازده امام عليهم السلام و ديگرى، مسائل تاريخى، اعتقادى و بويژه اجتماعىِ مربوط به غيبت امام دوازدهم عليه السلام. على بن بابويه در مقدّمه مبسوط كتاب، به اسرار غيبت و غايات اجتماعى آن پرداخته و در اصل كتاب، نصوص بر امامت ائمه تا امام رضا عليه السلام را آورده است. اين برداشت از مقدّمه و عنوان كتاب، قرينه است بر اين‌كه وى موفّق به تكميل كتاب نشده است. از ديگر سو، باب «النوادر» را كه پس از باب مربوط به امام رضا عليه السلام آمده، مى‌توان گوياى آن دانست كه او همين مقدار را در نظر داشته است. گروه تحقيق مدرسه المهدى، با استناد به كتب شيخ صدوق، در بخشى با عنوان «مستدرك» باب‌هاى ديگرى را بر كتاب افزوده‌اند تا مطالب آن تا امام دوازدهم، تكميل شود. نيز روايات اين كتاب را در مصادر حديثى سده چهارم به بعد، استخراج كرده، در پاورقى آورده‌اند.

به هر حال، على بن بابويه در مقدّمه اين كتاب، به روش كلامى بحث كرده و در

[1]. الإمامة و التبصرة، ص 18، مقدّمه محقّق.