اصل كتاب، چونان محدّثى تمام عيار ظاهر شده و احاديث را با اسناد كامل و گاه از چند طريق، نقل كرده است. وى در مقدّمه، بارها تأكيد كرده كه تنها روايات صحيح را در اين كتاب آورده است.[1] به گفته محقّق كتاب، از 87 حديث كتاب، پانزده حديث را تنها در اين كتاب مى‌توان يافت.[2] متن اصلى كتاب، در 23 باب با عناوين مشخّص، شامل 87 حديث است. باب اوّل تا سوم، در باره جايگاه امامت در دستگاه كلامىِ شيعه است. موضوع ديگر باب‌هاى كتاب، چنين است: اختصاص امامت به آل محمّد عليهم السلام، انحصار امامت در فرزندان امام حسين عليه السلام، علّت اجتماع امامت در حسن و حسين عليهما السلام، و عدم اجتماع امامت پس از آنان در دو برادر، وارد نشدن امامت در عمو و دايى و برادر، امامت على بن حسين عليه السلام و ابطال امامت محمّد بن حنفيه، امامت امام باقر عليه السلام، امامت امام صادق عليه السلام، امامت موسى بن جعفر عليه السلام، ابطال امامت اسماعيل بن جعفر، ابطال امامت عبد اللَّه بن جعفر، سبب آن‌كه برخى قائل به وقف شدند، امامت على بن موسى عليه السلام، لزوم شناخت امام، معناى شناخت امام، تكليف مردم پس از درگذشت امام، پيامد انكار امام و شريك قرار دادن براى او.

كتاب با باب «النوادر» پايان مى‌يابد. مستدرك كتاب نيز در چهارده باب، شامل 79 روايت است كه از كتاب‌ كمال الدين و تمام النعمة و گاه از التوحيد شيخ صدوق (فرزند مؤلّف) استخراج شده‌اند. امامت امام جواد، امام هادى و حضرت قائم عليهم السلام، ويژگى‌هاى امام دوازدهم و مسائل دوران غيبت، در ابواب بخش مستدرك مطرح شده است.

كتاب‌ الإمامة و التبصرة من الحيرة، از مصادر كتاب‌هاى بسيارى است؛ مانند:

الغيبة ى نعمانى، كمال الدين‌ شيخ صدوق، الغيبة ى شيخ طوسى، بحار الأنوار و مستدرك الوسائل.

[1]. الإمامة و التبصرة، ص 19.

[2]. همان، ص 116، مقدّمه محقّق.