يك‌. شايد شيخ صدوق پس از تأليف بخش نوادر، تغييراتى در آن ايجاد كرده و عنوان «المواعظ» را بر آن نهاده باشد. مؤيّد اين احتمال، آن است كه شيخ صدوق، برخى از روايات را در چندين كتاب تكرار كرده است؛ مانند مناظرات امام رضا عليه السلام كه در كتاب‌ التوحيد و كتاب عيون أخبار الرضا عليه السلام‌ آمده است.

دو. شايد كس ديگرى، بخش نوادر را تغيير داده و با عنوان‌ المواعظ، به تنهايى مطرح كرده باشد.

به هر حال، روايات اين كتاب، مرسل‌اند و بسيارى از آنها وصاياى پيامبر خدا صلى الله عليه و آله و امام على عليه السلام است. عزيز اللَّه عطاردى، المواعظ را به فارسى برگردانده است.

4. ثواب الأعمال و عقاب الأعمال‌

مؤلّف: شيخ صدوق‌

مقدّمه: سيّد محمّد مهدى سيّد حسن خرسان.

ناشر: منشورات شريف رضى، قم، چاپ دوم، 1368 ش.

در تحقيق‌ ثواب الأعمال و عقاب الأعمال‌، افزون بر چاپ سنگى آن- كه در سال 1962 م، در كتاب‌خانه حيدريه بغداد چاپ شده-، از يك نسخه خطّى نيز استفاده شده است. نسخه سنگى، كه با تحقيق سيّد احمد اشكورى است، با نسخه خطّى ديگرى مقابله شده كه در كتاب‌خانه عمومى آية اللَّه حكيم در نجف (به شماره 846) نگهدارى مى‌شود و بخش «ثواب الأعمال» در 1027 ق و «عقاب الأعمال» در 1028 ق، به خطّ محمّد خليفه جزائرى سمنانى، استنساخ شده است.[1]

آقا بزرگ تهرانى، چند نسخه خطّى ديگر را نيز معرّفى كرده كه كهن‌ترينِ آنها متعلّق به سال 985 ق، است.[2] همچنين، مترجمى ناشناخته نيز اين كتاب را ترجمه‌

[1]. ثواب الأعمال، ص 7.

[2]. الذريعة، ج 15، ص 280؛ ج 16، ص 145.