حديث، ممنوع شد و از خلافت عترت جلوگيرى به عمل آمد و اين، ضايعه‌اى جبران ناپذير براى جامعه اسلامى بود.

از سوى ديگر، برخى تنها حديث را برگرفته و به مهجوريت قرآن، دامن زدند و تا آن جا پيش رفتند كه ظهور قرآن را بدون حديث، حجت ندانسته‌[1]

و كناره گيرى از قرآن و روى آوردن به حديث را عاقبت به خيرى تلقى كردند.[2]

و نيز تا بدان جا كشيده شد كه اهتمام عالمان به تفسير قرآن كريم، ذبح علمى شمرده شد[3]

و تخصص در علوم اسلامى بويژه فقه بدون فراگيرى آيه‌اى از قرآن، ميسور گشت.[4]

شكل گيرى نحله‌اى با عنوان «أهل الأخبار»[5]

يا «اخباريگرى» حكايت از اين دارد. علّامه طباطبايى در تفسير ارزشمند خود، پس از نگاهى دردآلود به اين گذشته اسف بار مى‌گويد:

إن أهل السنة أخذوا بالكتاب وتركوا العترة؛ فآل ذلك إلى‌ ترك الكتاب لقول النبي صلى الله عليه و آله: «إنهما لن يفترقا». وإن الشيعة أخذوا بالعترة وتركوا الكتاب؛ فآل ذلك منهم إلى‌ ترك العترة لقوله صلى الله عليه و آله: «إنهما لن يفترقا»؛ فقد تركت الأُمّة القرآن والعترة (الكتاب والسنّة) معاً».[6]

اهل سنّت، كتاب را گرفته و عترت را رها ساختند و در نتيجه قرآن هم كنار نهاده شد؛ زيرا پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود: قرآن و عترت، جدايى ندارند. شيعيان، عترت را گرفته، قرآن را رها كردند و اين به ترك عترت انجاميد؛ زيرا رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود:

[1]. فرائد الاصول، ج 1، ص 56- 57؛ الميزان في تفسير القرآن، ج 5، ص 298.

[2]. بحار الأنوار، ج 1، ص 3.

[3]. اين تعبير را برخى عالمان، نسبت به آية اللَّه سيّد ابوالقاسم خويى( ره) پس از نگارش« البيان» ابرازداشتند.

[4]. الميزان في تفسير القرآن، ج 5، ص 9.

[5]. مقدمه‌اى بر فقه شيعه، ص 46.

[6]. الميزان في تفسير القرآن، ج 5، ص 298.