اطلاق مفرد بر تثنيه

اطلاق مفرد بر تثنيه

(ذکر صيغه مفرد و اراده تثنيه؛ از اقسام مجاز لغوى)

«اطلاق مفرد بر تثنيه» از اقسام مجاز لغوى، به معناى آوردن مفرد و اراده تثنيه است؛ مانند:

1.((وَاللّهُ وَرَسُولُهُ أَحَقُّ أَن يُرْضُوهُ إِن كَانُواْ مُؤْمِنِينَ) ؛ )در صورتى كه اگر مؤمن باشند [بدانند] سزاوارتر است كه خدا و فرستاده او را خشنود سازند (توبه// 62) .

در اين آيه، ضمير منفصل «ه» در «يرضوه» مفرد آمده است؛ در حالى که مراد، خداوند و پيامبر او (تثنيه) است؛ به دليل تلازم ميان رضاى خدا و رضاى رسول او.