(وَاعْلَمُوا أَنَّ فيكُمْ رَسُولَ اللّهِ لَوْ يُطيعُكُمْ فِى كَثير مِنَ الأَمْرِ لَعَنِتُّمْ).

«بدانيد پيامبر خدا در ميان شما است; اگر در بسيارى از امور از شما پيروى كند، به زحمت مى افتيد».

يعنى ، از آن جا كه پيامبر از سرچشمه وحى الهام مى گيرد، كوچك ترين خطايى در رهبرى او نخواهد بود، ولى اگر او از شما پيروى نمايد، از آن جا كه شما گرفتار تمايلات و خواسته هاى شخصى هستيد، چه بسا دانسته يا ندانسته در ضرر مى افتيد; بنابراين، ما در صورتى كه يك جامعه مؤمن و مسلمانان واقعى خواهيم بود كه جمله (لا تُقَدِّمُوا بَيْنَ يَدَىِ اللّهِ وَرَسُولِهِ)را سرمشق زندگى خود قرار دهيم.

نمونه هايى از سبقت بر خدا و پيامبر او

بسيارى از افراد با ايمان ، در اصلِ تشريع قانون گذارى، انضباط ياد شده را مراعات مى كنند و بدون موافقت نظر اسلام، حكم نكرده و نظر نمى دهند، ولى همين افراد، با اِعمالِ سليقه هاى شخصى و محلىِ خود در عمل به احكام آسمانى، بر خدا و رسول او سبقت گرفته و دستور (لا تُقَدِّمُوا بَيْنَ يَدَىِ اللّهِ وَرَسُولِهِ)را ناديده مى گيرند، و گاهى بر پايه خيالات نفسانى و يا تحت تأثير محيط، به افكار و سليقه هاى شخصى ـ كه مخالف صريح دستور شرع است ـ رنگ قدس و تقوا داده، و آن را بر فرمان آسمانى مقدم مى دارند.

آفت ما مسلمانان،بيش تر در اين گونه سبقت جويى ها است، كه حاضر نيستيم حق و حقيقت را به دور از هرگونه پيرايه، مورد عمل قرار دهيم; ما اكنون مى توانيم نمونه هايى از اين سبقت جويى را كه در واقع، مقدم شمردن سليقه، بر دستور شرع انور، يا ترس از تفسيق و تكفير گروهى است، بشماريم، ولى براى