اختصار، نمونه هايى از اين اعمال سليقه ها را كه در صدر اسلام اتفاق افتاده، بيان مى نماييم و مثال هاى مناسب زمان حاضر را به خود خوانندگان واگذار مى كنيم:

* در ماه مبارك رمضان يكى از سال هاى هجرت، پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) با عده اى از اصحاب خود به سوى مكه حركت كردند; وقتى به «كراع الغميم» رسيدند، آن حضرت ظرف آبى خواست و روزه خود را ميان دو نماز ظهر و عصر شكست و دستور داد كه ديگران نيز افطار كنند; زيرا خداوند روزه را بر غير مسافر قرار داده است، ولى دسته اى مقدس نما تصور كردند كه اگر با حالت روزه مسافرت كنند، اجر بيش ترى خواهند داشت; آنان خيال نفسانى خود را بر دستور پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم)مقدم داشتند و به حالت روزه باقى ماندند، و پيامبر نام اين دسته را «جمعيت گناهكار» ناميد.[1]

بزرگ ترين آفت براى اين افراد همين بود كه در آن لحظه كه به سوى جهاد فى سبييل اللّه مى رفتند، از يك نقطه الهام نگيرند و هر دسته اى از فرماندهى خاص پيروى كند.

* در دوران عرب جاهلى، ازدواج با همسرِ پسر خوانده، پس از طلاق بر انسان حرام بود; خداوند براى كوبيدن اين سنت غلط دستور داد كه پيامبر عملاً اين سد را بشكند وبا زينب مطلَّقه پسر خوانده خود «زيد» ازدواج نمايد; پيامبر با زينب ازدواج كرد; برخى از افراد با ايمان، با اين كه مى دانستند افعال و اقوال پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) بى ملاك نيست و او در تمام اين قسمت ها از عالم وحى الهام مى گيرد، شروع به انتقاد كرده، در گوشه و كنار، ازدواج پيامبر را ازدواجى غير قانونى شمردند.

انگيزه آنها بر اين انتقاد، همان افكار محلى و سليقه هاى شخصى موروثى بود، كه ازدواج با همسرِ پسر خوانده را يك عمل نامشروع جلوه مى داد; قرآن در