نماند; از اين گذشته از هرگونه گناه و لغزش مصون باشد، و هيچ گونه منافعى در اجتماع نداشته باشد تا منافع شخصى، فكر او را تحت الشعاع قرار ندهد و در وضع قوانين، از مصلحت شخصى پيروى نكند و شخصى با اين خصوصيات، جز پروردگار جهان كسى نيست; زيرا او است كه از تمام اسرار درونى و برونى ما آگاه است; او است كه از هرگونه لغزش و اشتباه مصون است و كوچك ترين سودى در اجتماع ندارد. بنابراين، بايد تمام افراد با ايمان در برابر چنين مقامى انضباط داشته باشند و اراده خود را بر تشريع او مقدّم ندارند، و همه از آن جا الهام بگيرند و اگر ما اين انضباط شديد را از دست داديم و دستگاه قانون گذارى را تابع خواسته هاى باطنى خود قرار داديم، در صحنه زندگى به سان ارتشى خواهيم بود كه فرماندهى واحدى نداشته باشد، و چنين ارتشى هر چند هم مجهز و آماده باشد، ولى از آن جا كه فرماندهان مختلفى دارد، آن چنان دچار هرج و مرج مى شود كه در اندك زمانى زير فشار قدرت دشمن، نابود مى گردد.

صحنه زندگى درست مانند جبهه جنگ است و تمايلات و خواسته هاى هر فرد و يا هر طبقه و گروهى، مانند مراكز فرماندهى است و اختلاف مراكز فرماندهى، افراد را در كشمكش عجيبى قرار مى دهد و آنان را آن چنان دچار هرج و مرج مى گرداند كه حقوق و عدالت از ميان مى رود.

خداوند، لزوم پاى بندى به چنين انضباط شديدى را در اين سوره با اين جمله بيان كرده است:

(لا تُقَدِّمُوا بَيْنَ يَدَىِ اللّه وَرَسُولِهِ).

«در حكم حوادث و وقايع بر خدا و رسول او پيشى نگيريد».

سپس در آيه هفتم بر عصمت پيامبر از لغزش و اشتباه تكيه كرده و مى فرمايد: