2. انضباط اسلامى

1.(بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرَّحيم* يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لا تُقَدِّمُوا بَيْنَ يَدَىِ اللّه وَرَسُولِهِ وَاتَّقُوا اللّهَ إِنَّ اللّهَ سَمِيعٌ عَليمٌ)
.

«اى افراد با ايمان!( در هيچ موردى) بر خدا و پيامبر او سبقت نگيريد و از (مخالفت) خدا بپرهيزيد; خداوند شنوا و دانا است».

هدف آيه، ايجاد روحيه انضباط اسلامى، در همه افراد با ايمان است; انضباطى كه آنان را از هر نوع تقدّم و پيشى گرفتن بر خدا و پيامبر وى باز دارد و از ايجاد هر نوع ترديد و دو دلى، در دستورات او جلوگيرى كند. روح و حقيقت انضباط اسلامى اين است كه همه افراد بايد احكام و قوانين و حقوق فردى و اجتماعى را از يك نقطه الهام بگيرند، و از يك سرچشمه زلال سيراب شوند، و از يك فكر كه از همه فكرها برتر و بالاتر است، پيروى نمايند.

چرا؟ زيرا شخصى كه بايد دستگاه تقنين و تشريع را به گوش درآورد، در درجه نخست بايد يك انسان شناس كامل باشد و از تمام اسرار و رموز و ريزه كارى هاى نهانى انسان و روحيات او آگاه و مطّلع باشد و هيچ نقطه مبهم و مرموزى در زندگى انسان هايى كه براى آنان قانون وضع مى كند، براى او باقى