بنابراين ، بسيارى از روايات و احاديث گواهى مى دهند كه پيشوايان مذهبى ما در پاره اى از موارد، از آينده و امور پوشيده خبر داده اند، از جمله مسائل غيبى است كه اميرمؤمنان آن را «آموزش از صاحب علم» نام نهاده است و هرگز چنين گزارش ها و خبرهاى غيبى با آياتى كه دلالت بر اين دارند كه آگاهى از غيب مخصوص ذات الهى است، منافات ندارد.

خداوند به پيامبر دستور مى دهد كه به مردم بگويد: من هرگز به غيب علم ندارم و اگر داراى چنين علمى بودم، بسيارى از بدى ها و تلخى ها را از خود دور مى ساختم و به خير بيش ترى نايل مى گرديم، چنان كه مى فرمايد:

(لَوْ كُنْتُ أَعْلَمُ الْغَيْبَ لاَسْتَكْثَرْتُ مِنَ الْخَيْرِ).[1]

«اگر غيب مى دانستم، سود فراوانى گرد مى آوردم».

و در جاى ديگر دستور مى دهد كه به مردم بگويد: (لا اَقُولُ لَكُمْ عِندى خَزائِنُ اللّهِ وَلاَ أَعْلَمُ الْغَيبَ)[2]; «من هرگز نمى گويم خزاين غيب الهى پيش من است و نه مدعى هستم كه غيب مى دانم».

هدف آيات شريفه از اين تصريحات، هرگز ابراز تواضع و فروتنى نيست، بلكه حقيقتى است كه قرآن به آن تصريح مى كند و براهين عقلى و فلسفى و آيات ديگر قرآن نيز آن را تأييد مى نمايد.

ولى ناگفته پيداست كه مقصود از آنها ـ به گواهى آيات ديگر كه مورد بررسى قرار گرفت ـ آن علم غيبى است كه جز خدا در اختيار كسى قرار نمى گيرد و آن، همان علم بى حد و بى مرز الهى، يعنى علم ذاتى و ازلى خداوند (علمى كه عين ذات اوست و نه زايد بر ذات، و علمى كه از ازل، با ذات همراه بوده است)و هرگز