از آن جا كه در مسير كشتى، حاكم ستمگرى، كشتى ها را غاصبانه تصاحب مى كند، من با خراب كردن قسمتى از آن، خواستم از تمايل حاكم ستمگر به تصاحب آن بكاهم; آن نوجوان را كشتم براى اين كه اگر زنده مى ماند، راه طغيان و فساد را پيش مى گرفت و پدر و مادر مؤمن خود را نيز به اين راه مى كشاند.

آن ديوارى را كه در معرض انهدام بود، تعمير كردم; زيرا زير آن گنجى متعلق به دو يتيم، وجود داشت; من با تعمير آن خواستم گنج را از ديدگان مردم باز دارم، تا در آينده صاحبان گنج، آن را استخراج كنند.[1]

اينها نمونه هايى از امور غيبى است كه بندگان مرضىّ و پسنديده خدا از آن خبر داده اند و هرگز با اين گزارش ها، شريك خدا محسوب نمى شوند; زيرا اين دو علم از هر نظر با هم متفاوت و مختلفند; علم خدا و اطلاع او از غيب، ذاتى و غير اكتسابى و ازلى است و محدود به حد و مرزى نيست; امّا علم پيامبران و افراد ديگر از بندگان لايق و شايسته خدا، همگى اكتسابى و محدود به حدود و قيود است.

اميرمؤمنان(عليه السلام)، پس از گشودن بصره و درهم شكستن قدرت و نيروهاى پيمان شكنان (طلحه و زبير) از حوادث ناگوار آينده بصره خبر داد، يكى از ياران امام، به حضرتش عرض كرد: آيا از غيب خبر مى دهى؟! امام در پاسخ او چنين فرمود: «لَيْسَ هُوَ بِعِلْمِ غَيْب وَإِنّما هُوَ تَعَلُّمٌ مِنْ ذى عِلْم;[2] فرمود آنچه من از غيب خبر مى دهم، غيب]گويى[ نيست كه مخصوص خدا باشد و كسى نتواند بر آن آگاهى پيدا كند، بلكه آنچه مى گويم آموخته اى است كه از صاحب علم و دانش آموخته ام».