ناظر به نفى آن نوع آگاهى از غيب نيست كه پيامبر از طريق الهام و يا گزارش فرشتگان و يا طرق ديگر به دست مى آورد، و همگى محدود و اكتسابى و عرضى هستند.

خدايى كه آدم ابوالبشر را بر يك سلسله حقايق و اسمايى آگاه ساخت كه فرشتگان الهى از آن بى خبر بودند و از چنين احاطه علمى در شگفت ماندند[1] خدايى كه مادر موسى را از سرانجام زندگى كودك خود آگاه ساخت[2] خدايى كه پيامبر خود را از اين كه برخى از همسران وى سرّ وى را فاش ساختند، آگاه نمود[3] همان خدا مى تواند ديگر بندگان صالح خود را بر گوشه هايى از غيب مطلع سازد و آنان در پرتو عنايات وى مى توانند (با خواست خدا) از گذشته و آينده خبر دهند و كوچك ترين محذور عقلى و نقلى در اين سخن نيست.

يحيى بن عبداللّه مى گويد: به خدمت امام كاظم(عليه السلام) رسيدم و از وى پرسيدم: آيا شما عالم به غيب هستيد؟ وى در برابر سؤال من سخت ناراحت شد و گفت: از اين پرسش، موى بر بدن انسان راست مى شود; آنچه ما مى دانيم و خبر مى دهيم، همگى، علومى است كه از رسول خدا به ما رسيده است.[4]

پايان