«وَ أصحابُ الحُدُودِ مُسلمونَ لا مُؤمِنُونَ وَلا كافِرون;[1]

كسانى كه كيفر الهى بايد بر آنها جارى گردد، مسلمانند و نه از مؤمنان و نه از كافران».

امّا آنان مسلمانند; زيرا در قلب و زبان، اقرار به حقانيت اسلام دارند; امّا مؤمن نيستند; زيرا اساس اسلام همان عمل به قوانين اسلام است و فرد گناهكار كه حد الهى بر او جارى شده است، طبعاً يك رشته تكاليف الهى را زير پا مى گذارد.

برپايه همين معنا، مفاد حديث معروفى كه در كتاب هاى حديث سنى و شيعه وجود دارد، به دست مى آيد كه: «لا يَسْرُقُ السّارِقُ حينَ يَسْرِقُ وَهُوَ مُؤْمِنٌ ولا يَزنى الزّانى حينَ يزنى وَهُوَ مُؤْمِنٌ;[2]دزد در حالى كه دزدى مى كند و بدكار در حالى كه مرتكب فساد مى شود مؤمن نيستند».

در اين اصطلاح، ايمان در برابر عصيان و گناه و اسلام در برابر كفر به كار رفته است.

3. در ايمان، علاوه بر آنچه در اسلام شرط است، ولايت و شناختن اوصياى رسول خدا (صلى الله عليه وآله وسلم)نيز شرط است.

امام صادق پس از آن كه اسلام را با اقرار به توحيد و رسالت پيامبر و انجام دادن وظايف مذهبى تفسير مى كند، مى فرمايد:

«الإيمانُ مَعرِفةُ هذا الأمر، مَعَ هذا، فإنْ أَقَرَّ بِها وَلَمْ يَعْرِفْ هذا الأَمْرِ كانَ مُسْلِماً وكانَ ضالاً;[3]

ايمان اين است كه شخص به ولايت ما معتقد گردد; اگر به آنچه كه