تجديد نظر طلبى در ميان ماركسيست ها آن چنان ننگين و خفت بار است كه دكتر انور خامه اى در مقدمه كتاب تجديد نظر طلبى از ماركس تا مائو مى نويسد: «هر يك از آنان با تمام نيروهاى وجدان ماركسيستى لنينيستى خويش برچسب خفت بار «تجديد نظر طلبى» را نثار رفيق بدتر از دشمن خويش مى سازد و به نوبه خود همين برچسب را از جانب او با همان شدت و حدت انقلابى، دريافت مى دارد فرهنگ سياسى شوروى به ما مى آموزد كه تجديد نظر طلبى، تمايلى است در درون جنبش كارگرى كه به سود بورژوازى مى كوشد، ماركسيسم را به وسيله يك تجديد نظر از ارزش و اثر بيندازد و نابود سازد».

تا آن جا كه لنين در يكى از نوشته هاى خود تجديدنظر طلبى را بر افراشتن پرچم نو توصيه مى كند. هر چند خود لنين پرچم هاى جديدى برافراشت و تجديد نظرهاى اساسى در مفاهيم ماركسيستى، حاكم در زمان خود، انجام داد، ولى وحشت از اتهام به تجديد نظر طلبى، خود نشانه وجود يك نوع روح قداست و ابديت خواهى در گروه ماركسيست است كه متأسفانه آن را در غير محل واقعى خود به كار مى برند.

اصولاً در منطق ماركسيست ها لفظ فداكارى و جان بازى در راه آزادى بشر و گسترش عدالت اجتماعى در ميان جامعه، زياد ديده مى شود در صورتى كه چنين مفاهيمى با اصول ماركسيسم كه هستى را منحصر به ماده دانسته و به ماوراى آن اصالتى قائل نيست، سازگار نيست، زيرا تلاش براى جامعه اى كه تلاش گر نيست، جز تلاش براى يك امر معنوى چيز ديگرى نمى تواند باشد.

نظر ديگرى در فطرى بودن دين

گاهى درباره فطرى بودن مسئله خداشناسى نظر ديگرى گفته مى شود كه