آنان را مايه ارتداد دانسته و منكر را، مرتد مذهبى و خون او را هدر مى دانند.

احترامى كه پايه گذاران افكار ماركسيستى از ناحيه پيروان خود برخوردارند بى شباهت به احترام پيروان آيين هاى الهى از پيامبران عالى قدر خود نيست.

تفاوتى كه ميان آنان و گروه مذهبى هست اين است كه رهبران سياسى آنان از احترام بس موقت برخوردارند. مادامى كه مصدر كار باشند فرشته آسمانى، شكننده زنجيرهاى استعمار و استبداد و پناه گاه توده هاى رنج بر و زحمت كش معرفى مى شوند، ولى وقتى از كار بر كنار شدند و يا مرگ آنان فرا رسيد و در دل خاك فرو رفتند، يك رهبر مرتجع و ضد توده و خون ريز و آدم كش كه اصول ماركسيستى را زير پا نهاده و به انسان و افكار عمومى احترام نگذارده، معرفى مى گردند.

در طول زندگى، اين دو نوع معرفى متضاد را درباره «استالين» كه روزگارى فرشته و روزى سفاك و خون ريز معرفى گرديد و پس از مرگش مجسمه هاى او از ميدان ها برچيده شد، مشاهده كرديم و هم اكنون در چين مخالفت با «مائو» شروع شده است و چيزى نمى گذرد كه او نيز به سرنوشت «استالين» دچار مى گردد.[1]

از ديدگاه يك روان كاو چنين رفتارى با اصول ماركسيسم و بنيان گذاران آن، مانند ماركس و انگلس و ... گواه بر فطرى بودن مفاهيم مقدسى مانند ابديت و جاودانى است. ماركسيست ها به جاى اين كه وحى الهى را جاويدان و خلل ناپذير تلقى كنند و انحراف از آن را ارتداد بدانند اصول ماركسيسم را ابدى و خلل ناپذير مى انديشند.