مشرك نمى شناسيم.[1]

تا اين جا توانستيم به گونه اى روشن، شما را با حقيقت «عبادت» و «شرك» آشنا سازيم، اكنون لازم است از اين بحث نتيجه بگيريم: اگر كسى در برابر انسان هايى تواضع كند، نه آن ها را «اله» بداند و نه «رب» و نه مبدأ كارهاى خدايى بينديشد، بلكه آنان را از اين نظر احترام كند كه آنان: (...عبادٌ مُكْرَمُونَ* لا يَسْبِقُونَهُ بِالقَولِ وَهُمْ بِأَمْرِهِ يَعْمَلُون). [2]

«بندگان عزيز خدا هستند در سخن به او سبقت نمى گيرند و به دستور او عمل مى نمايند».

قطعاً يك چنين عمل جز تعظيم وتكريم و تواضع و فروتنى چيز ديگرى نخواهد بود.

خداوند گروهى از بندگان خود را با صفاتى معرفى كرده است كه علاقه هر انسانى را براى تعظيم و تكريم و احترام آنان جلب مى كند. آن جا كه مى فرمايد:

(إِنَّ اللّهَ اصْطَفى آدَمَ وَنُوحاً وَآلَ إِبْراهيمَ وَآلَ عِمْران عَلَى الْعالَمين).[3]

«خداوند آدم و نوح و اولاد ابراهيم و اولاد عمران را برگزيده است».

خداوند به تصريح قرآن مجيد ابراهيم (عليه السلام) را براى مقام امامت و پيشوايى برگزيده است. چنان كه مى فرمايد: