(قالَ إِنِّى جاعِلُكَ لِلنّاسِ إِماماً).[1]

«خدافرمود: منم تو را براى پيشوايى برگزيدم».

خداوند در قرآن حضرت نوح، ابراهيم، داوود و سليمان، موسى، مسيح، حضرت محمّد (صلى الله عليه وآله وسلم) را با يك سلسله صفات عالى توصيف كرده است كه هر يك از اين صفات مايه جلب قلوب و سبب نفوذ در دل ها است تا آن جا كه محبت برخى را براى ما واجب و لازم شمرده است.[2]

اگر انسان ها اين بندگان را در حال حيات و ممات از اين نظر كه آنان بندگان گرامى خداوند هستند، احترام كنند و تعظيم نمايند بدون اين كه آنان را خدا بدانند و يا مبدأ كارهاى خدايى بينديشند، در ميان هيچ ملت آن احترام را پرستش نمى خوانند و آنان را مشرك معرفى نمى كنند.

در گذشته گفتيم و اكنون هم يادآور شديم كه ما به پيروى از سرور انسان ها در مراسم حج، حجر الأسود را كه سنگ سياهى بيش نيست استلام و تقبيل مى نماييم، دور خانه خدا را كه يك مشت گل و سنگ بيش نيست، طواف مى نماييم، ميان دو كوه به نام صفا و مروه سعى مى نماييم; يعنى همان كارهايى را انجام مى دهيم كه بت پرستان درباره بتان خود انجام مى دادند، در عين حال تاكنون به فكر كسى خطور نكرده است كه ما با اين عمل، سنگ و گل ها را مى پرستيم، زيرا هرگز ما در سنگ و گل كوچك ترين نفع و ضررى نمى انديشيم، امّا اگر ما اين اعمال را با اعتقاد به اين كه سنگ ها و كوه ها، خدا و مبدأ آثار خدايى هستند انجام مى داديم، در اين صورت در رديف بت پرستان قرار مى گرفتيم. بنابر اين بوسيدن دست پيامبر و امام، يا معلم و آموزگار، يا پدر و مادر، يا بوسيدن قرآن و كتاب هاى دينى و يا ضريح و آن چه