اين مضمون در آيات ديگرى نيز وارد شده است.

در برخى از آيات، عبادت از شئون خالقيت شمرده شده است. چنان كه مى فرمايد:

(ذلِكُمُ اللّهُ رَبّكُمْ لا إِلهَ إِلاّهُوَ خالِقُ كُلّ شَىْء فَاعْبُدُوهُ...).[1]

«اين است صاحب شما، جز او معبودى نيست، او است آفريننده تمام اشيا، پس او را بپرستيد».

حضرت آية اللّه العظمى خوئى(رحمه الله) در تفسير خود لفظ عبادت را چنين تفسير مى كنند:«العبادة إنّما يتحقّق بالخضوع لشىء على انّه ربّ يعبد;[2] عبادت در صورتى تحقق مى پذيرد كه در برابر فردى به عنوان اين كه رب است، خضوع شود».

دليل روشن اين تعريف همان آياتى است كه يادآور شديم.

مقصود از لفظ «رب» چيست؟

در لغت عرب «رب» به كسى گفته مى شود كه مديريت و تدبير شيئى به او واگذار شده و سرنوشت آن در اختيار او باشد. و اگر در لغت عرب به مالك خانه و دايه كودك و كشاورز مزرعه «رب» مى گويند، از اين جهت است كه اختيار آن ها به او واگذار شده است وسرنوشت شان در دست آنان قرار دارد. اگر ما خدا را «رب» خود مى دانيم براى اين است كه سرنوشت كليه شئون ما از وجودو هستى، حيات و