و تمام فرقه هاى شرك، موجوداتى را كه در برابر آن ها خضوع و آن ها را ستايش مى كردند همه را «اله» پنداشته و به اين عنوان در برابر آن ها تذلل مى كردند.

2. تعريف دوم عبادت

ما مى توانيم دريافت خود را از لفظ «عبادت» در قالب ديگرى بريزيم و بگوييم: عبادت، خضوع قولى ويا عملى است كه از اعتقاد به ربوبيت طرف سرچشمه مى گيرد. و لفظ عبوديت در برابر ربوبيت است; هرگاه انسانى خود را عبد و برده و طرف مقابل را رب تكوينى خود بداند و با اين انديشه در برابر او خضوع كند، چنين عملى را عبادت مى نامند.

از آياتى كه هم اكنون يادآور مى شويم، مى توان استفاده كرد كه عبادت از شئون ربوبيت است. اينك به برخى از آيات اشاره مى شود:

(...وَقالَ الْمَسِيحُ يا بَنِى إِسْرائِيلَ اعْبُدُوا اللّه رَبِّى وَرَبّكُمْ...).[1]

«مسيح گفت اى بنى اسرائيل! خدا را بپرستيد كه او «رب» من و شما است».

(إِنَّ هذه أُمَّتكُمْ أُمّة واحدَةً وَأَنَا رَبّكُمْ فَاعْبُدُون).[2]

«اين امت شما است، در حالى كه يگانه است و من رب شما هستم».

(إِنَّ اللّهَ رَبِّى وَربّكُمْ فَاعْبُدُوهُ هذا صِراطٌ مُسْتَقيم).[3]

«خداوند صاحب من و شما است پس او را بپرستيد، اين است راه مستقيم».