(ذلِكُمْ بانّه إِذا دَعى اللّه وَحْدَهُ كَفَرْتُمْ وَان يُشْرك بِهِ تُؤْمِنُوا فَالحُكْمُ للّهِ العَلِىّ الكَبير).[1]

«اين به خاطر اين است كه هرگاه خدا به تنها خوانده مى شود، به او كفر مىورزيد و اگر بر او شريكى قرار داده شود، ايمان مى آوريد. حكومت از آن خداى بلند مرتبه و بزرگ است».

مرحوم آية اللّه شيخ محمد جواد بلاغى در تفسير ارزنده خود به نام «آلاء الرحمان» كه متأسفانه بيش از دو جزء از آن نوشته نشده است، وقتى به تفسير و موشكافى حقيقت عبادت مى رسد آن را اين طور تعريف مى كند: «العبادة ما يرونه مستشعراً بالخضوع لمن يتخذه الخاضع إلهاً ليوفيه بذلك ما يراه له من حقّ الامتياز بالإلهية[2]; عبادت همان عملى است كه حاكى از خضوع انسان در برابر كسى باشد كه او را اله اتخاذ كرده است تا از اين طريق حق برترى او را از جهت داشتن مقام (الوهيت) ادا نمايد».

مرحوم بلاغى دريافت وجدانى خود را از عبادت در قالب لفظ ريخته و بيان كرده است و آيات ياد شده كاملاً مؤيد و روشن گر صحت و استوارى اين تعريف مى باشد.

استاد بزرگوار، حضرت آية اللّه العظمى خمينى(رحمه الله) در كتاب ارزنده خود همين نظر را برگزيده و مى فرمايند: عبادت در عربى و پرستش در فارسى، عبارت از آن است كه كسى را به عنوان اين كه خدا است ستايش كنند، خواه به عنوان خداى بزرگ يا به عنوان خداى كوچك.[3]

روشن ترين گواه بر اين نظر، ملاحظه مجموع آيات مبارزه با شرك است.