(وَالَّذِينَ لا يَدْعُونَ مَعَ اللّهِ إِلهاً آخَرَ...).[1]

گواه بر اين كه دعوت مشركان همراه با اعتقاد به الوهيت بت هاى خود بوده است، آيه هاى زير است:

(وَاتَّخَذُوا مِنْ دُونِ اللّهِ آلِهَةً لِيَكُونُوا لَهُمْ عِزّاً).[2]

«جز خدا خدايانى را پذيرفته اند كه مايه عزت آنان باشند».

(...أَئِنَّكُمْ لتَشْهَدُونَ أَنَّ مَعَ اللّهِ آلِهَةً أُخرى...).[3]

«آيا شما گواهى مى دهيد كه با خدا، خدايان ديگرى هست؟».

(وَإِذْقالَ إِبْراهيمُ لأَبيهِ آزَرَ أَتَتَّخِذُ أَصناماً آلِهَة...).[4]

«وقتى ابراهيم به پدر خود گفت: آيا خدايانى از بت ها اتخاذ مى كنى؟».

با مراجعه به آياتى كه مسئله شرك بت پرستان در آن ها وارد شده است اين حقيقت به خوبى روشن مى گردد كه شرك بت پرستان معلول اين بوده كه به الوهيت معبودهاى خود معتقد بوده اند و آن ها را كه مخلوق خدا بودند، خداگونه گانى مى دانستند كه برخى از كارهاى خداى بزرگ به آنان سپرده شده است و براى همين عمل آن ها را بايد پرستش كرد.

به خاطر همين اعتقاد به الوهيت و خدايى آنان بود كه هر موقع به خداى يگانه دعوت مى شدند، بر او كفر مىورزيدند واگر براى او شريكى قرار داده مى شد، به او ايمان مى آوردند. اين مضمون در آيه ياد شده در زير وارد شده است: