سوره انبياء آيه 25 و سوره مؤمنون آيه 23و 32 و سوره طه آيه 14 مراجعه كنند.

اين تعبيرها مى رساند كه عبادت، آن خضوع و تذللى است كه از اعتقاد به الوهيت سرچشمه مى گيرد و اگر چنين اعتقادى در كار نباشد، آن را عبادت نمى نامند.

نه تنها اين آيه و مضمون آن بر اين مطلب گواهى مى دهد، بلكه آياتى ديگر نيز بر اين حقيقت گواهى مى دهد، مانند:

(انَّهُمْ كانُوا إِذا قيلَ لَهُم لا إِلهَ إِلاّ اللّه يَسْتَكْبِرُونَ).[1]

«آنان كسانى هستند كه هرگاه به آنان گفته مى شود خدايى جز اللّه نيست، كبر مىورزند».

يعنى به اين سخن اعتنا نمى كنند، زيرا چون به الوهيت موجودات ديگر معتقدند.

(أَمْ لَهُمْ إِلهٌ غَيْرُ اللّهِ سُبْحانَ اللّهِ عَمّا يُشْرِكُونَ).[2]

«آيا براى آنان خدايى جز اللّه هست، منزه است خدا از آن چه كه براى او شرك مىورزند».[3]

در اين آيه، ملاك شرك اعتقاد به الوهيت غير خدا معرفى شده است.

(اَلَّذِينَ يَجْعَلُونَ مَعَ اللّهِ إِلهاً آخر فَسَوفَ يَعْلَمُون).[4]

«آنان كه همراه خداى، خداى ديگرى قرار مى دهند، به زودى از نتايج اعمال خود آگاه مى شوند».