است. و«شريعت» به معناى طريقه و راه است. طبعاً راه براى خود مقصد و مقصودى مى خواهد و آن كمال انسان ها است.

2. پيروى از غير احكام وحى الهى از هر مغزى بتراود، جز پيروى از هوس (أَهواء الّذين لا يعلَمُون) چيز ديگرى نيست.

آيه ياد شده در زير، مضمون آيات اين بخش را تأييد مى كند. چنان كه مى فرمايد:

(لِكُلِّ أُمَّة جَعَلْنا مَنْسَكاً هُمْ ناسِكُوهُ فَلا يُنازِعَنَّكَ فِى الأَمْر وَادْعُ إِلى رَبِّكَ إِنّك لَعلى هُدًى مُسْتَقيم).[1]

«براى هر امتى راهى را (در زندگى) قرار داديم كه پيرو آن راه شوند و در اين كار با تو مجادله نكنند، به پروردگارت دعوت كن، تو پيرو و هدايت راستين هستى».

مناسكى كه اين آيه از آن ياد مى كند، همان شرايع الهى است كه خداوند به فراخور حال هر امت آن را فرستاده و به مرور زمان و تكامل امت ها در آن تغييراتى داده و تكميل كرده است.

با توجه به مضامين اين آيات، موضوع «توحيد تقنينى» و تشريعى به خوبى روشن مى شود و آن اين كه از جامعه انسانى، حق قانون گذارى به هر نحو و صورتى باشد سلب شده و اين حق دربست مربوط به خدا است. اگر فرد يا گروهى را در اين كار شركت دهيم، عملاً نوعى از شرك را مرتكب شده ايم.

معانى دين، شريعت و ملت چيست؟

در آيه 161 سوره انعام لفظ دين و ملت وارد شده است و در آيه 18