اطاعت و پيروى كنيم. چنان كه مى فرمايد:

(يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِى الأَمْرِ مِنْكُمْ).[1]

«اى افراد با ايمان! از خدا و پيامبر او و صاحبان فرمان از خود پيروى كنيد».

دستور اطاعت از فردى و مقامى در صورتى صحيح است كه آن فرد و مقام اصالتاً و يا نيابتاً داراى مقام و حكومت باشد و بدون احراز يك چنين مقام الزام به اطاعت، بى ملاك خواهد بود.

حالا مقصود از «اولو الأمر» كيست و آيا منحصر به همان دوازده امام معصوم است و يا آنان مصداق بارز آن مى باشند و هر زمام دار واجد الشرايط نيز مصداق اولو الامر مى باشد؟ بايد درباره آن در جاى ديگر بحث و گفتگو كرد.

اين آيه و نظاير آن [2] حاكى از آن است كه خداوند، پيامبر و اولو الامر را حاكم و والى رسمى اسلام شناخته است. از اين جهت اطاعت آن ها را واجب كرده است.

حكومت ودولت، پديده اجتناب ناپذير است

بر خلاف انديشه گروهى كه تصور مى كنند حريت و آزادى با سلطه گرايى و حكومت دو امر متناقض اند و هرگز جمع نمى شوند و حفظ آزادى فردى ايجاب مى كند كه قانون و حكومت از قاموس زندگى حذف شود، يا تصور مى كنند كه دولت ها پيوسته از اقويا و زورمندان طرفدارى مى كنند و مصالح توده ها را در نظر نمى گيرند، يا مى انديشند كه انسان ذاتاً خير و نيكوكار عاقل و