اشتباه نشود، مقصود از اين كه مى گوييم حكومت از آن خداست، نمى خواهيم شعار خوارج را زنده كنيم; آن گاه كه در مسجد شعار مى دادند و مى گفتند:«إِنِ الحكم إِلاّ للّه لا لك ولا لأصحابك».

اى على [1]ولايت از آن خداست نه براى تو و نه براى ياران تو است.

آنان با دادن اين شعار كه به ظاهر حق و پيروى از قرآن بود، معناى باطل آن را اراده مى كردند و مى خواستند بگويند كه اصولاً نبايد در روى زمين اميرى باشد هر چند حكومت او مورد تأييد خدا باشد و از جانب او تعيين گردد. اين سخن را مى گفتند تا اجتماع را به هرج و مرج بكشند و يك نوع بى نظمى در اجتماع به وجود آيد.

از اين جهت امام(عليه السلام) در پاسخ آنان گفت:

«كلمة حقّ يراد بها الباطل نعم لا حكم إلاّ للّه و لكنّ هؤلاء يقولون لا امرة إلاّ للّه;[2]

جمله حقى است كه از آن معناى باطل اراده شده است، آنان مى خواهند بگويند در روى زمين اصلاً نبايد حكومتى مستقر گردد و هيچ نوع امير و رئيسى در ميان مردم باشد».

هدف ما از «توحيد در حكومت» اين است كه حق حكومت اصالتاً مربوط به خدا است وحكومت ديگران بايد به انتصاب و اجازه خصوصى وى باشد.

حكومت پيامبر و اولو الأمر از جانب خدا است

از مراجعه به آيات قرآن روشن مى گردد كه اسلام حكومت پيامبر و ولايت اولو الأمر را به رسميت شناخته است و از اين جهت فرمان داده است كه از آنان