1.(...وَما مِنْ إِله إِلاّ اللّه الواحِد القَهّار).[1]

2. (سُبْحانَهُ هُوَ اللّه الواحِد القَهّار).[2]

3. (وَهُوَ الواحِدُ الْقَهّار).[3]

اكنون اين پرسش مطرح مى گردد كه ميان يگانگى و قاهريت چه رابطه اى وجود دارد.

پاسخ

قاهر و پيروز بودن خدا، گواه بر يگانگى او است، زيرا يك موجود محدود و نهايت پذير، مقهور حدى است كه بر آن حكم فرما است و نشانه مقهوريت او، همان يك رشته سلب هايى است كه روى او انجام مى گيرد و مى گوييم: آن جسم آن جا نيست و آن پديده در آن زمان نبوده است.

بنابر اين، مقهوريت است كه مايه محدوديت مى گردد و اگر موجودى از هر نظر غالب باشد و هيچ حدى بر او حكومت نكند، قطعاً نهايت ناپذير مى باشد و لازمه نهايت ناپذيرى، همان تعدد بر ندارى و يگانگى او است. و در حقيقت اين گونه توصيف را مى توان مشير به همان دليل عقلى دانست كه هم اكنون از نظر خوانندگان گرامى گذشت.

پاسخ به سؤال ديگر

اگر وجود خدا پيراسته از توحيد عددى است، در اين صورت معناى آيه هايى كه او را «اله واحد» مى خوانند چيست؟ چنان كه مى فرمايد: