امر عقيدتى است، بر آن معتقد گردد و اگر متضمن وظيفه است، آن را انجام دهد.

شكى نيست كه شاهدى عادل و راستگوتر از خدا نيست و اگر او بر وحدانيت خود گواهى بدهد، هر نوع شك و ترديد را مى زدايد، ولى از كجا معلوم كه اين قرآن كه شهادت خدا را حكايت مى كند، كلام خدا باشد؟

پاسخ

قرآن از طريق «تحدى» و دعوت جهانيان براى مقابله و اين كه اگر فكر مى كنيد كه اين كتاب ساخته فكر بشرى است برخيزيد و مانند آن را بياوريد، انتساب خود را به مقام ربوبى ثابت كرده است و عجز و ناتوانى بشر، در هر قرنى از مبارزه با قرآن، گواه روشنى بر وحى و آسمانى بودن آن است. در اين هنگام بايد تمام شهادت ها را كه در قرآن وارد شده است، به طور دربست پذيرفت; به عبارت ديگر از اين كه بشر در هيچ قرنى نتوانسته است نظير قرآن را بياورد بالأخص كه آورنده قرآن داراى معجزاتى است كه صدق گفتار او را تضمين مى كند، در اين صورت انسان به انتساب قرآن به مقام ربوبى اذعان پيدا نموده و پذيراى هر نوع شهادتى مى باشد كه در آن آمده است.

گروه ديگر از شهادت دهندگان، فرشتگان هستند. اين گواه، پيوسته خدا را از هر عيب، بالأخص شرك پيراسته ساخته و او را تسبيح و تقديس مى كنند و قرآن در آيه اى شهادت آنان را به گونه اى نقل مى كند:

(...وَالْمَلائِكَةُ يُسَبِّحُونَ بِحَمْدِ رَبِِّهِمْ...).[1]

«فرشتگان با حمد و ثناى پروردگار خود تسبيح مى گويند».[2]