لفظى است.از اين جهت به خاطر حفظِ وحدتِ همه شهادت ها، بايد هر سه شهادت را يك نواخت تفسير كرد.

تنها اين آيه نيست كه شهادت قولى و لفظى خدا را نقل مى كند، بلكه در برخى از آيات اين نوع شهادت نيز آمده است و هرگز نمى توان آن ها را بر شهادت عملى حمل كرد; مانند:

(لكِن اللّه يَشْهَدُ بِما أَنْزَلَ إِلَيْكَ أَنْزَلَهُ بِعِلْمِهِ وَالْمَلائِكَةُ يَشْهَدُونَ وَكَفى بِاللّهِ شَهِيداً).[1]

«خداوند به آن چه كه بر تو فرستاده است، گواهى مى دهد كه آن را با آگاهى خود فرستاده است. فرشتگان نيز گواهى مى دهند، كافى است كه خدا گواه باشد».

در آيه ديگر مى فرمايد:

(قُلْ كَفى بِاللّهِ شَهِيداً بَيْنى وَبَيْنَكُمْ وَمَنْ عِنْدَهُ عِلْمُ الكِتاب).[2]

«بگو كافى است كه خدا ميان من و شما گواه باشد و آن كسى كه نزد او است علم كتاب».

به خاطر ورود يك چنين گواهى در قرآن، شايسته است كه شهادت در آيه مورد بحث را بر شهادت لفظى كه وحى الهى حاكى از آن است، حمل كنيم.

پاسخ يك سؤال

هدف از شهادت اين است كه شنونده روى اعتقادى كه به عدالت و راست گويى شاهد دارد، به حقيقت مطلب پى ببرد; مثلاً اگر مورد شهادت،