مى فرمايد:

(وَعَدَ اللّهُ الّذينَ آمَنُوا مِنْكُمْ وَعَمِلُوا الصّالِحات لَيَسْتَخْلِفَنَّهُمْ فِى الأَرْض...).[1]

«خداوند به افراد با ايمان و نيكوكاران از شما وعده داده است كه آنان را خليفه خود در روى زمين قرار دهد».

گسترش اسلام در عهد رسول خدا (صلى الله عليه وآله وسلم) و پس از وى، يكى از نشانه هاى آفاقى بر حقانيت خبرهاى غيبى قرآن مى باشد. كشته شدن سران قريش در بدر و اُحد و احزاب و برچيده شدن نظام كسرايى و قيصرى، از نشانه هاى انفسى است كه بر حقانيت گزارش هاى قرآن گواهى مى دهد. و پس از تحقق اين دو نوع نشانه، نبايد در استوارى و دعوت قرآن، ترديد به خود راه داد.

هرگاه بخش نخست از آيه دوم را چنين تفسير كرديم، ناچاريم بخش دوم را به گونه اى تفسير كنيم كه با اين معنا منطبق باشد; مثلاً بگوييم:

خدا در ذيل آيه يكى از اساسى ترين دعوت هاى قرآن را يادآور مى گردد و آن حضور خدا در همه جا مى باشد و اين كه او بر همه چيز دليل و گواه است و او همه چيز را مشاهده مى كند، آن جا كه مى فرمايد:

(أَوَ لَمْ يَكْفِ بِرَبِّكَ أَنّهُ عَلى كُلّ شَىء شَهيدٌ).[2]

بنابر اين، هيچ يك از دو بخش آيه ارتباطى به مسئله «توحيد» ندارد.

اين برداشت در صورتى است كه اين دو آيه را به هم مربوط بدانيم و سياق هر دو آيه را حفظ كنيم.

اگر آيه دوم را بريده از آيه پيش، مورد مطالعه قرار دهيم يا احتمال دهيم