توضيح مفاد آيه

هرگاه مجموع آيه دوم را مربوط به آيه اول و ما قبل آن بدانيم و سياق و پيوستگى آيات را در نظر بگيريم، آيه دوم هدفى را تعقيب مى كند كه چندان مربوط به توحيد نيست.

توضيح اين كه محور سخن در آيه نخست «قرآن» است و ضمير «كان» به قرآن بر مى گردد. چنان كه مى فرمايد:

(قُلْ أَرَأَيْتُمْ إِنْ كان مِنْ عِنْدِ اللّهِ).

«به من خبر دهيد اگر قرآن از جانب خدا باشد».

بنابر اين، ضمير (أَنَّهُ الحَقّ) در آيه دوم بايد به قرآن بر گردد. روى اين اساس، آيات آفاقى و انفسى، كه خدا نشان خواهد داد، آياتى خواهد بود كه بر حقانيت قرآن و استوارى محتويات آن گواهى مى دهد، نه بر خصوص وجود خدا و نه بر خصوص يكتايى ذات وى.

خلاصه، خداوند با ارائه آيات مربوط به محيط مشركان و نفوس خود آن ها، حقانيت محتويات قرآن را به طور كلى ثابت خواهد كرد.

گسترش تدريجى اسلام در شبه جزيره و سقوط پايگاه شرك به دست رجال توحيد واستقرار حكومت يكتاپرستى در آن منطقه، سلسله آيات آفاقى و انفسى هستند كه حقانيت قرآن را، كه از مدت ها پيش از چنين گستردگى و پيش رفت خبر داده بود، ثابت مى نمايند.

آيات قرآنى، حامل نويدهايى است كه تصريح مى نمايد به همين زودى حكومت خدا و افراد با ايمان در روى زمين مستقر مى گردد. آن جا كه