كه اين آيه دوبار نازل شده است (يك بار به ضميمه آيه نخست و بار ديگر به طور مستقل) در اين صورت هر دو بخش آيه دوم، ناظر به دلايل وجود خدا در نظام گيتى و نفس انسانى خواهد بود و ضمير (انّهُ الحَقّ) به خود خدا بازگشت خواهد كرد. و ذيل آيه(أَوَ لَمْ يَكْفِ بِرَبِّكَ أَنّهُ عَلى كُلّ شَىء شَهيدٌ) با اين تفسير مناسب تر است و توان آن را دارد كه بر برهان «صديقين»، كه در آينده تشريح خواهيم كرد، منطبق گردد.