شده است.[1]

گذشته بر اين، همان طور كه گفته شد، تحقيق ابراهيم در حالى صورت گرفت كه قوم مشرك او، ستاره و ماه و خورشيد را مى پرستيدند و با او همراه بودند. در اين صورت يكى از اهداف او در اين جست و جو، هدايت آنان بوده است. و يكى از طرق راه نمايى اين است كه فرد راه نما، سخن پوچ طرف را به طور موقت بپذيرد، سپس با دليل استوار بى پايگى آن را روشن سازد و جريان ابراهيم از اين قانون كلى مستثنا نبوده است.

5. ظاهر آيه هاى مورد بحث مى رساند كه ابراهيم جستو جوى خود را درباره ربوبيت ماه و ستاره و خورشيد، يك جا و پشت سر هم انجام داده كه با غروب ستاره، ماه طلوع كرده و با افول ماه، آفتاب در آمده بود.و يك چنين فرض كه طلوع ماه، ملازم با غروب ستاره گردد، بيش تر در زهره امكان پذير است، زيرا ستاره زهره به خاطر مدار خود، نمى تواند از خورشيد بيش از 47 درجه دورى گزيند، از اين جهت پيوسته ملازم با خورشيد است. گاهى پيش از طلوع خورشيد در آسمان نمايان مى گردد و در زبان عاميانه به آن ستاره صبح گاهى مى گويند، چيزى نمى گذرد كه پس از طلوع خورشيد، در افق پنهان شده و احياناً پس از غروب آفتاب، در سمت مغرب نمايان مى شود، و چيزى نمى گذرد كه غروب مى كند.

بنابر اين در نيمه دوم ماه در شب هاى 17، 18و 19 غروب زهره با طلوع ماه تقريباً همراه است. در اين صورت بعيد نيست كه ستاره مورد نطر او، در جمله(وَلَمّا رأى كوكباً) همان ستاره زهره باشد.[2]