اين آيه، حاكميت را منحصر در خداوند مى داند و منظور از حاكميت دراين آيه، حاكميت در بُعد تشريعى و قانونگذارى مى باشد. بر طبق آيه مذكور، هيچكس جز خداوند نمى تواند امر و نهى كند و چيزى را حلال يا حرام نمايد.

از آنجا كه منظور از حاكميت در اينجا حاكميت تشريعى است، در ادامه آيه جمله ((أمَرَ أَنْ لا تَعْبُدُوا إلاّ إيّاهُ)) ذكر شده است. پس معناى«امر» در اين آيه، همان«امرتشريعى» است.

قرآن در فرازى ديگر مى فرمايد:

((اَفَحُكْمُ الجاهِلِيَّهِ يَبْغُونَ وَ مَنْ اَحْسَنُ مِنَ اللّهِ حُكْماً لِقَوْم يُوقِنُونَ)).[1]

«آيا آنها حكم جاهليت را (از تو) مى خواهند؟! و چه كسى بهتر از خدا براى قومى كه اهل يقين هستند، حكم مى كند؟!».

اين آيه قوانين را به دو نوع«الهى و جاهلى» تقسيم مى كند. آنچه زاييده فكر بشر است و مورد تأييد وحى الهي نيست،غير الهى و جاهلى به شمار مى رود.

پنجم: توحيد در اطاعت و بندگى

بدين معنا كه تنها طاعت و فرمانبردارى از خداوند واجب