سيراب مى شوند! و با اين حال بعضى از آنها را از جهت ميوه بر ديگرى برترى مى دهيم. در اينها نشانه هايى هست براى گروهى كه عقل خويش را به كار مى گيرند».

در اين آيه تدبير خداوند برتر از تدبير موجودات طبيعى دانسته شده است. زيرا در شرايط طبيعى و آب و هوايى يكسان; درختان، ميوه هاى مختلف و گوناگونى به ثمر مى رسانند و اين نشان دهنده آن است كه ماوراى امور طبيعى واسباب مادى، مدبّرى فوق العاده وجود دارد. اين آيه در عين پذيرش تأثير علل و عوامل مادى، آنها را شرط كافى براى پديد آمدن اين گونا گونى نمى داند.

آنچه گذشت، خلاصه اى از ديدگاه قرآن، پيرامون مسئله توحيد درربوبيّت و تدبير بود. توضيحات بيشتر در اين رابطه را، در كتابهاى اعتقادى تعقيب كنيد.

چهارم: توحيد در تشريع و قانونگذارى

حق قانونگذارى و وضع قانون براى انسانها، مختص خداوند است. تنها او صلاحيت قانونگذارى براى جوامع بشرى را دارد و ديگران از اين صلاحيت برخوردار نيستند.

((إِنِ الْحُكْمُ إلاّ للّهِ، أَمَرَ أَلاّ تَعْبُدُوا إِلاّ إيّاهُ)).[1]

«حكم تنها از آن خداست، فرمان داده كه غير از او را نپرستيد».