است و اوامر ونواهى اوست كه بايد انجام پذيرد. اطاعت از غيرخداوند جز با اجازه و امر او روا نيست. در غير اين صورت هر اطاعتى حرام و موجب شرك در اطاعت خواهدبود:

((وَ ما اُمِروُا إلاّ لِيَعْبُدُوا اللّهَ مُخْلِصينَ لَهُ الدِّين)).[1]

«و به آنها دستورى داده نشده بود جز آنكه خدا را بپرستيد در حاليكه دين خود رابراى او خالص كنند».

«دين» در اين آيه به معناى اطاعت است. يعنى; تنها بايد از او اطاعت كنند نه از غير او. البته اطاعت از پيامبر نيز واجب است، امّا به دليل دستور خداوند:

((وَ ما أَرْسَلْنا مِنْ رَسُول إلاّ لِيُطاعَ بِاِذْنِ اللّهِ)).[2]

«ما هيچ پيامبرى را نفرستاديم مگر براى اينكه به فرمان خدا از وى اطاعت شود».

در آيه اى ديگر اطاعت از پيامبر را از مظاهر اطاعت خداوند مى داند:

((وَ مَنْ يُطِعِ الرَّسُولَ فَقَدْ أَطاعَ اللّهَ)).[3]

«كسى كه از پيامبر اطاعت كند، خدا را اطاعت كرده است».