مؤمنان را ضايع نمى كند».

اين آيات به صراحت، بقاء ارواح و زندگى آنها را پس از جدا شدن از بدن و ساير اجسام مادى مطرح مى كند. دقّت در چند فراز از آيه، اين حقيقت را بيشتر روشن مى كند:

1 ـ ((أَحْيا ءٌعِنْدَ رَبِّهِمْ));

2 ـ ((فَرِحِينَ));

3 ـ (( يُرْزَقُونَ));

4 ـ ((يَسْتَبْشِرُونَ));

فراز دوم، از تنعّم شهدا به نعمت هاى الهى سخن مى گويد و فراز سوم وچهارم از نعمت هاى روحى و معنوى.

اين آيه به وضوح حيات شهدا در فاصله بين مرگ و قيامت را مى رساند. شأن نزول اين آيه در مورد شهداى بدر و ياشهداى احد مى باشد.

شهداى بدر 14 نفر بودند (8 نفر از انصار و 6 نفر از مهاجرين) و شهداى احد 70 نفر بودند (4نفر از مهاجرين يعنى; حمزة ابن عبدالمطلب، مصعب ابن عمير، عثمان ابن شماس و عبداللّه ابن جحش; و ساير شهدا از انصار بودند). البته بر اساس نظريه اى، آيات مذكور در شأن شهداى هر دو جنگ «بدر» و «احد» نازل شده است.