«فلسفه هگل» مى نويسد:

يك چيز هنگامى كه مى گردد وتغيير مى پذيرد، هم هست، و هم نيست، در اين صورت، در مقوله «گرديدن»، تناقض رخ مى دهد.

به سخن ديگر: تناقض ميان مقولات اول و دوم، هميشه در مقوله سوم كه جامع آن دو مقوله است رفع مى گردد، به اين گونه كه گرديدن، هستى اى است كه نيستى است، يا نيستى اى است كه هستى است.[1]

دو بيان در باب آميختگى وجود وعدم و حركت

مسئله آميختگى وجود و عدم در حركت را، به دو بيان مى توان بيان كرد كه ما هر دو را يادآور مى شويم:

1. در فلسفه اسلامى بوضوح ثابت شده كه حركت از موجودات ضعيف و ناتوانى است كه وجود و عدم در آن به هم آميخته است. هر جزئى را در نظر بگيريد، لحظه پيدايش آن، جدا از عدم و فناى آن نيست و هيچ جزئى از آن حالت قرار و ثباتى ندارد.

حكيم صدر المتألهين در اين مورد مى گويد: حركت و زمان از موجودات ضعيف و ناتوان است كه وجود آنها با عدم آنها و حدوث آنها با زوال آنها همراه است.[2]

خلاصه آنكه، شدن نه هستى است و نه نيستى، بلكه تركيبى از آن دو