فصل هجدهم

حمله همگانى آغاز مى شود

هشت روز تمام از آغاز جنگ خونين صفّين مى گذشت وحملات موضعى وحركت ستونهاى زرهى به صورت محدود نتيجه اى نبخشيده بود. امام (عليه السلام) در اين انديشه بود كه چه كند كه با كمترين ضايعه به هدف دست يابد، ومطمئن بود كه نبردهاى محدود جز ضايعه نتيجه ديگرى ندارد. ازاين جهت، در پرتو ماه شب هشتم ماه صفر(شب چهارشنبه) ياران خود را با سخنان زير مورد خطاب قرار داد:

سپاس خداى را كه آنچه را شكست استوار نمى شود وآنچه را كه استوار ساخت شكسته نخواهد شد. اگر مى خواست، حتّى دو نفر ازا ين امّت يا از ساير خلايق اختلاف نمى كردند وبشرى در امرى از امور مربوط به او به نزاع بر نمى خاست وافراد مفضول، فضلِ افراد فاضل را منكر نمى شدند. تقدير وسرنوشت، ما واين گروه رابه اين نقطه كشاند ورو در روى هم قرار داد. همگى در چشم انداز شهود خدا ودر محضر او هستيم.اگر بخواهد در نزولِ عذاب تعجيل مى كند تا ستمگر راتكذيب نمايد وحق را آشكار سازد. او دنيا را خانه كردار وسراى آخرت را سراى پاداش قرار داده است تا بدكاران را به كردارِ بدشان كيفر، ونيكوكاران را به سبب كردار نيك آنان پاداش دهد. آگاه باشيد كه فردا، به خواست خدا، با دشمن روبرو مى شويد. پس امشب بيشتر نماز بگزاريد وبيشتر قرآن بخوانيد واز خداوند پايدارى وپيروزى بخواهيد، وفردا با آنان با جدّيت واحتياط روبرو شويد ودر كار خود راستگو باشيد.

امام (عليه السلام) اين سخن را گفت ومجلس را ترك كرد. سپس سپاهيان امام