شده وهركس از آن جدا شود نابود گرديده است. آن كس كه امين شمرده شود ولى خيانت ورزد، يا وعده كند امّا تخلّف نمايد، گفتگو كند ولى دروغ بگويد، مسلمان نيست.

ما خاندان رحمت هستيم. گفتار ما راست وكردارما برترى است. از ماست خاتم پيامبران ودر ماست رهبرى اسلام واز ماست قاريان كتاب خدا، من شما را به سوى خدا وپيامبر وجهاد با دشمن وى وپايدارى در راه آن وكسب رضاى خدا و بپا داشتن نماز وپرداختن زكات وزيارت خانه خدا وروزه ماه رمضان وكوشش در رساندن بيت المال به اهلش دعوت مى كنم.

از شگفتيهاى جهان است كه معاويه اموى وعمرو عاص سهمى بر آن شدند كه مردم را به ديندارى تشويق كنند! شما مى دانيد كه من هرگز با پيامبر مخالفت نكرده ام ودر مواضعى كه قهرمانان عقب مى كشيدند وترس ولرز آنان را فرا مى گرفت جانم را سپر او قرار مى دادم. سپاس خدا را كه مرا به اين فضيلت گرامى داشت. پيامبر خدا جان سپرد در حالى كه سر او در آغوش من بود، وبه تنهايى او را غسل دادم وفرشتگان مقرّب بدن او را از اين سو به آن سو برمى گردانيدند. به خدا سوگند كه هيچ امّتى پس از رحلت پيامبر خود دچار اختلاف نگشت مگر اينكه اهل باطل بر اهل حق غلبه كرد.[1]

وقتى سخنان امام (عليه السلام) به اينجا رسيد، عمّار، آن پير با ايمان ويار وفادار، روى به مردم كرد وگفت:امام، شما را آگاه ساخت كه امّت، نه در آغاز كار راه صحيحى را در پيش گرفت ونه در پايان آن.

از سخنان ابن مزاحم بر مى آيد كه امام (عليه السلام) سخنان خود را در عصر دوشنبه ششم ماه صفر ايراد فرمود ودر پايان خواستار هجوم همگانى سپاهيان براى بركندن ريشه فساد شد. از اين رو، در روز سه شنبه هفتم صفر، سپاهيان را براى حمله دسته جمعى آماده كرد وخطابه اى ايراد فرمود ودر آن روش جنگ را ترسيم كرد.[2]