كرديد، همان طور كه بر اين اساس با ابوبكر وعمر بيعت كرديد.

زبير گمان داشت كه امام (عليه السلام) فرمانروايى عراق را به وى واگذار مى كند، همان طور كه طلحه مى پنداشت كه حكومت يمن از آن او خواهد بود.[1] ولى روش امام (عليه السلام) در تقسيم بيت المال واعزام ديگران به اداره امور استانهاى اسلامى، آنان را از نيل به آرزويشان محروم ساخت. لذا نقشه كشيدند كه از مدينه فرار كنند ودست به توطئه بر ضدّ امام (عليه السلام) بزنند.پيش از فرار، زبير در مجمع عمومى قريش چنين اظهار كرد:آيا اين است سزاى ما؟ ما بر ضدّ عثمان قيام كرديم ووسيله قتل او را فراهم ساختيم، در حالى كه على در خانه نشسته بود.وقتى زمام كار را به دست گرفت، كار را به ديگران واگذار كرد.[2]

ريشه قيام ناكثان

طلحه وزبير از اينكه در حكومت على (عليه السلام) به استاندارى منطقه اى منصوب شوند مأيوس ونوميد شدند. از طرف ديگر، از جانب معاويه به هر دو نفر نامه اى، تقريباً به يك مضمون، رسيد كه آنان را به «امير المؤمنين» توصيف كرده وياد آور شده بود كه از مردم شام براى آن دو بيعت گرفته است وبايد هرچه زودتر شهرهاى كوفه وبصره را اشغال كنند، پيش از آنكه فرزند ابوطالب بر آن دو مسلّط شود وشعار آنان در همه جا اين باشد كه خواهان خون عثمان هستند ومردم را بر گرفتن انتقام او دعوت كنند.

اين دو صحابى ساده لوح فريب نامه معاويه را خوردند وتصميم گرفتند كه از مدينه به مكّه بروند ودر آنجا به گرد آورى افراد وساز وبرگ جنگ بپردازند. آنان در اجراى نقشه فرزند ابوسفيان به حضور امام (عليه السلام) رسيدند وگفتند:ستمگريهاى عثمان را در امور مربوط به ولايت وحكومت مشاهده كردى وديدى كه وى جز به بنى