اين آيه، تنها آيهاى نيست كه در آن به اثرات زيانبار «اختلاف» اشاره شده، بلكه در اين مورد، آيات ديگرى نيز وارد شده است كه ميتوانيد به آنها مراجعه بفرماييد[1].

گاهى تصور ميشود كه اختلاف و دسته بندى پس از در گذشت پيامبر گرامى (صلى الله عليه وآله وسلم)جوانه زد، و در عصر رسالت، وحدت كلمه كاملاً محفوظ بود; ولى اين تصور، انديشه و خيالى بيش نيست و طرّاح آن، از تاريخ عصر رسالت، آگاهى درستى نداشته است، بلكه تركيب جامعه اسلامى از نظر ايمان و تسليم در برابر وحى الهى، به گونهاى بود كه نميتوانست از اختلاف و دو دستگى به دور باشد، گروهى كه از نظر ايمان و اعتقاد به رسالت آسمانى رسول گرامى (صلى الله عليه وآله وسلم) در پايه بس رفيع و بلند بودند، در برابر دستورهاى او تسليم بوده، هيچ گاه بر او سبقت نميجستند و در برابر مشكلات و امورى كه بر خلاف ميل باطنى آنان بود، انعطاف نشان داده و به اصطلاح «خم به ابرو» نمى آوردند. زيرا او را فرد معصوم از گناه و خطا، و فرمانروا دانسته، آياتى كه پيوسته دستور پيروى از پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم)را ميدهد، مد نظر داشتند و لحظهاى از آن غفلت نميكردند، آياتى كه ميگويد:

1ـ ((يا اَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لا تُقَدِّمُوا بَيْنَ يَدَىِ اللّهِ وَ رَسُولِهِ))[2].

2ـ ((وَ اعْلَمُوا اَنَّ فِيكُمْ رَسُولَ اللّهِ لَوْ يُطِيعُكُمْ فِى كَثِير مِنَ الاَمْرِ لَعَنِتُّمْ))[3].

3ـ ((فَلا وَ رَبِّكَ لا يُؤْمِنُونَ حَتّى يُحَكِّمُوكَ فِيما شَجَرَ بَيْنَهُمْ ثُمَ لا يَجِدوا فِى )