(اَنْفُسِهِمْ حَرَجاً مِمَّا قَضَيْتَ وَ يُسَلِّموا تَسْلِيماً))[1].

در برابر اين گروه تسليم، مؤمن و آگاه از مقام و موقعيت صاحب رسالت; گروه يا گروههايى بودند، كه بر اثر ضعف ايمان، و فقدان تسليم لازم و نبود شناخت كامل از مسئوليت خود و پيامبر، در مواضعى مقابل او، اظهار مقاومت و ايستادگى ميكردند، و دستورات او را ناديده مى گرفتند و اگر چشم پوشى و نرمش قهرمانانه پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) نبود، همان زمان، رشته وحدت اسلامى از هم گسسته ميشد و كار به جاى باريكى ميكشيد.

در اين جا نمونههايى را نشان ميدهيم كه برخى ياران پيامبر گرامى (صلى الله عليه وآله وسلم) از فرمان او تخلف ورزيده و با سرپيچى خاصى، خط خود را بر خط پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) مقدم داشتهاند:

1ـ تاريخ هرگز مجادله «ذو الخويصره تميمى» را با پيامبر گرامى (صلى الله عليه وآله وسلم)در نبرد «حنين» فراموش نميكند. او از كيفيت تقسيم غنائم، سخت آزرده شده و گستاخانه به پيامبر گفت: «اعدل يا محمد فانك لم تعدل = عدالت را پيشه خود ساز، تو از راه عدالت وارد نشدى». پيامبر، در پاسخ او گفت:«ان لم اعدل فمن يعدل = اگر من دادگر نباشم پس دادگر كيست؟»[2].

شهرستانى، در كتاب «ملل و نحل» خود ميگويد: «اين اعضاى حزب نفاق بود كه به پيامبر اعتراض ميكرد و ريشه اختلافهاى بعدى، به اختلافات منافقان و كافران عصر رسالت، باز گشت مى نمايد»[3].