نمونه هايى از فرقه گرايى در عصر رسالت

پس از در گذشت پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم)، امت اسلامى به گروههاى گوناگونى تقسيم شد، و بر اين اساس، مذاهبى پايه گذارى گرديد، از اين رهگذر، سختترين و سهمگينترين ضربه بر پيكر وحدت اسلامى فرود آمد، همگان طعم تلخ فرقهگرايى را در كام خويش چشيدند و آيه ((قُلْ هُوَ القادِرُ عَلى اَنْ يَبْعَثَ عَلَيْكُمْ عَذاباً مِنْ فَوْقِكُمْ اَوْ مِنْ تَحْتِ اَرْجُلِكُم اَوْ يَلْبِسَكُمْ شِيَعاً وَ يُذيِقَ بَعْضَكُمْ بأسَ بَعْض))[1] در باره آنان تحقق پذيرفت.

گروه گرايى و دو دستگى يا چند دستگى به اندازهاى خطرناك است كه در آيه ياد شده در كنار عذابهاى آسمانى و زمينى مانند صاعقه و زلزله آمده، و از نظر ويرانگرى هم سنگ نبرد اعضاء يك ملت با يكديگر، تلقى شده است و اگر در اين آيه به چهار نوع عذاب اشاره شده، يكى از آنها «دسته بندى» و «گروه گروه» شدن است.