اين درگيرى، به آل سعود وعده داده شد كه پس از طرد تركان عثمانى، منطقه نجد و حجاز، در اختيار آنان قرار خواهد گرفت و از «آل شريف» كه ساليان درازى از جانب امپراطورى عثمانى، بر آن منطقه حكومت ميكردند، خلع يد خواهد شد، در نتيجه، در اثر سيطره آل سعود بر اين دو منطقه، بهويژه حرمين شريفين، دعوت وهابيگرى بالا گرفت و مسأله سلفيگرى خيزش نوى پيدا كرد و سلطان نجد و حجاز، يعنى عبد العزيز بن سعود، در نشر افكار وهابيگرى، با خشونت بيسابقهاى كوشيد، گروهى را با شمشير و ارعاب به زانو در آورد و ارباب قلم و نويسندگان را با كمكهاى مالى خريد و سرانجام مجلات و روزنامههايى در خود نجد و حجاز، بلكه در ديگر كشورها، رسماً از سلطان نجد تمجيد كردند و روش سلفيگرى را مايه نجات اسلام شمردند. ولى اين حركت، يك حركت تند و سريع نبود كه بر همه موانع پيروز شود، هر چند براى خود موجى ايجاد كرد، آنگاه، كشف مخازن عظيم نفت در منطقه «ظهران»، به رؤياهاى ديرينه آل سعود، جامه عمل پوشاند و از طريق در آمد نفت، به صورتهاى مختلف، در ترويج اين آيين، كوشيدند و در تمام مناطق، نويسندگان و مؤلفان را، تا آنجا كه ميتوانستند رام كردند كه بر ضد آنان چيزى ننويسند و گروهى را رسماً در استخدام خود در آوردند.

حركت ارتجاعى سلفيگرى در حرمين شريفين، ضررهاى گرانبارى را پديد آورد و لبه تيز تبليغ، متوجه آثار باستانى اسلامى گرديد كه به نام توحيد و محو آثار شرك، غالب آثار اسلامى كه نشانههاى اصالت و حيات ديرينه مسلمين بود، نابود شد. ولى در مقابل اسامى برخى از مشركين، احياء گرديد و خيابانها و بازارها به نام آنان، نامگذارى شد، بلكه به عنوان حفظ آثار تاريخى، قلعه «خيبر» و قلعه «كعب بن اشرف» يهودى، بازسازى شد و در دفتر آثار باستانى ثبت گرديد و در پيشانى اين آثار، لوحهاى به نام حفظ آثار باستانى نصب شد.

درست، هم زمان با تخريب خانه «عبد اللّه»، پدر پيامبر گرامى اسلام (صلى الله عليه وآله وسلم) كه