مدفن او نيز بود و ويران كردن مدرسه امام صادق (عليه السلام) و خانههاى بنى هاشم و خانه ابو ايوب انصارى، نخستين ميزبان پيامبر در مدينه، اسامى مشركان كه به شمشير مجاهدان اسلام، نابود شده بودند، به وسيله سعوديها زنده گرديد و آثار يهود، بار ديگر احياء شد.

شكى نيست كه آثار اسلامى، نشانه اصالتها است و حفظ اين آثار، نوعى تكريم و احترام گذارى به صاحبان آن است و كوچكترين ارتباطى به مسأله شرك ندارد. اگر به راستى، رسالت وهابيت، احياء آراء و عقائد سلف است، تمام مسلمانان، طىّ چهارده قرن، در حفظ اين آثار كوشيده و هيچ يك از آنان، با بدبينى به آن ننگريسته است.

امروز آيين مسيح، بجهت فقدان اصالتها در ميان مردم غرب، به صورت افسانه در آمده و جوانان مسيحى، چنين ميانديشند كه اصولاً «مسيح» و «مريم»، از نظر تاريخى كاملاً مشكوك بوده، و بعيد نيست كه بسان ليلى و مجنون، از افسانههاى تاريخ باشند. آنان در اين تشكيك تا حدودى حق دارند، زيرا از مسيح، نه كتاب دست نخوردهاى باقى مانده و نه آثارى از وجود وى و مادرش و يا از حواريون و علاقمندانش در دست است.

در حاليكه مسلمانان با اين اصالتها، قطعيت وجود خود را در چهارده قرن گذشته، به ثبوت ميرسانند و ميگويند، اينجا زادگاه پيامبر ما (صلى الله عليه وآله وسلم) است و اين نقطه، محل فرود آمدن وحى بر او و مدفن وى و نيز محل دفن ياران و همسران و فرزندان و اعمام و بستگان او است و....

ولى وهابيان به اصطلاح «سلفى»، با بى خردى تمام، اين آثار اسلامى را نابود كرده و به تدريج، آيين اسلام را در آستانه تشكيك قرار دادهاند. خدا نكند، روزى جسارت را بالا ببرند، و قبر پيامبر گرامى و آثار باقى مانده از او در مسجد،