كسانى كه به بررسى اين مسائل ميپردازند، چنين ميگويند: قرآن و روايات پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم)همچنين محاسبات اجتماعى و شهادت تاريخ، صحابه پيامبر را به دو گروه تقسيم ميكند، گروهى را صالح، و گروه ديگر را طالح، معرفى ميكند و چون آيين پيامبر از طريق صحابه به دست ما رسيده است، بايد در اين زمينه، بيش از همه به دقت و بررسى بپردازيم، تا دين خود را از افراد امين، و شايسته اخذ كنيم، نه از گروه غير صالح و دور از تقوا.

شايسته بود «ابو زرعه» به جاى سخن پيشين، چنين بگويد: هرگاه انسان بيغرضى را ديديد كه درباره ياران پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) به بحث و تحقيق علمى ميپردازد تا صادق آنان را از كاذب، و حقيقت گو را از گزافه گو، جدا سازد، بدانيد كه او انسان واقع گرايى است كه ميخواهد دين خود را از سر چشمه زلال بگيرد، نه از مرداب گنديده.

سخن «ابو زرعه»، تهمت ناجوانمردانهاى است كه ميخواهد راه تحقيق را به روى محققان ببندد و با نثار تهمت زنديق، آنان را از تحقيق باز دارد.

2ـ اعتقاد به عدالت همه صحابه، نظريهاى است كه از عاطفه دينى سرچشمه ميگيرد. درست است كه مسلمانان علاقهمند به رسول خدا، دوست دارند تمام ياران او نيز در هالهاى از كمال و جمال قرار گرفته باشند و هرگز به خود اجازه نميدهند كه فرد آلودهاى در كنار او قرار گيرد.

ليكن، اين انديشه عاطفى، نميتواند مبناى يك نظريه علمى باشد. زيرا مصاحبت ياران پيامبر، بالاتر از مصاحبت همسران نوح و لوط نيست، در حاليكه همنشينى با آن پيامبر، مايه نجات آنان نگشت[1].