«ابن اثير»، ميگويد: «سنت پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) كه محور شناسايى حلال از حرام است، در صورتى ثابت ميشود كه اسانيد روايات، به خوبى شناخته شوند، و همه روايات به ياران پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم)منتهى گردد; از اين جهت بايد همه راويان حديث را شناخت و «ثقه» را از غير ثقه جدا ساخت، ولى ياران پيامبر از هر نظر با ديگر روايان، شريك و مساوى ميباشند، جز در مسأله جرح و تعديل كه هيچگاه در اين قلمرو قرار نميگيرند و همه آنان عادل و دادگرند، جرح به آنان راه ندارد و خدا و رسول او آنان را تزكيه و تعديل كردهاند»[1].

«ابن حجر»، در فصل سوم كتاب خود به نام «اصابه»، ميگويد: «همه علماى اهل سنت بر اين اتفاق دارند كه ياران پيامبر عادل و دادگرند، و با آنان جز گروه بدعت گزار، كسى مخالفت نكرده است». سپس از «ابو زرعه رازى» و «خطيب بغدادى» نقل ميكند: «اگر كسى به جرح ياران رسول خدا پرداخت، زنديق است; زيرا آيين حق پيامبر، به وسيله صحابه پيامبر به دست ما رسيده است. آنان به جرح و تعديل شاهدان و گواهان دين ما، ميخواهند كتاب و سنت را ابطال كنند»[2].

ما به همين كلمات، در تبيين عقائد اهل سنت و بالاخص اهل حديث درباره عدالت صحابه، اكتفاء ميورزيم، ولى براى ارزيابى اين نظريه، مطالبى را ياد آور ميشويم:

1ـ بررسى زندگى صحابه و تقسيم آنان به دو گروه، آن هم طبق موازين علمى، نه براى اين است كه شهود و گواهان دين را ابطال كنيم، بلكه براى اين است كه آيين خود را از صالحان و پرهيزكاران بگيريم، نه از گروه بى تقوا و بى پروا.