مصاحبت افراد بيگانه با پيامبر گرامى، بالاتر از مصاحبت همسران پيامبر، با خود او نيست، در حاليكه قرآن به شدت آنان را تهديد ميكند كه اگر گناه آشكار مرتكب شوند، دو برابر مؤاخذه ميشوند[1].

3ـ روانشناسى، افراد را از نظر تأثير پذيرى، به دو گروه سنّى تقسيم ميكند:

الف. گروهى كه دوران نوجوانى و جوانى را ميگذرانند و هنوز شخصيت آنان كامل نگشته و از نظر منش و رفتار، شكل نگرفتهاند كه تأثير پذيرى آنان بسيار سهل و تربيت آنان بوسيله مربيان، به سهولت انجام ميگيرد.

ب. گروهى كه از نظر سن و سال، در افق بالايى قرار گرفته و شخصيت و منش آنان در طول ساليان دراز تكامل يافته، به گونهاى كه خلائى در روح و روان آنان، به جاى نمانده است. تأثير پذيرى اين گروه و تربيت آنان به كندى صورت ميپذيرد و چه بسا مربى نتواند دگرگونى عميقى در فكر و انديشه و راه و روش آنان پديد آورد.

ياران رسول گرامى را هر دو گروه تشكيل ميدادند، در ميان آنان، كودك، نوجوان و جوان، فراوان بود، در حاليكه تعداد سالخوردهگان و پير فرتوت نيز، كمتر از آنان نبود. بنابر اين حكم يكسان نسبت به همه آنان، دور از اين اصل روانشناسى است.

4ـ اگر ما مفهوم صحابى را آنچنان گسترش دهيم كه حتى شامل گروهى گردد كه ديدار آنان با پيامبر از لحظهها و ساعتهايى يا يك روز و دو روز، افزون نبوده