شايد علت توسعه، اين باشد كه محدثان اهل سنت، روايات زيادى را از رسول گرامى نقل كردهاند كه در آنها، پيامبر از «ارتداد» و «از دين بدر شدن» يارانش پس از در گذشت خويش، گزارش داده است. ما در پايان بحث، به اين روايات اشاره مى كنيم.

گروهى، با گسترش دادن مفهوم صحابى، خواستهاند لبه تيز اين روايات نكوهش آميز را متوجه اعرابى كنند كه از صحابى بودن، بهرهاى جز مجرّد ديدن رسول خدا (صلى الله عليه وآله وسلم)نداشتهاند. آنان ميگويند: همين اعراب بودند كه پس از درگذشت پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم)، از دين بيرون رفتند، نه آنان كه در مدينه ميزيستند. اين روايات مربوط به باديه نشينهايى است كه از قلمرو جرح و تعديل علماى علم رجال بيرون هستند.

شكى نيست كه اين توسعه، رنگ سياسى دارد نه واقع بينى، در حالى كه بايد گروهى را كه با رسول خدا حشر و نشرى داشتهاند، صحابى پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) دانست نه هر كس كه فقط در زمان او چشم به جهان گشوده و يا ديدار كوتاهى با او داشتهاست، همانگونه كه در روايات ارتداد، قرائنى وجود دارد كه گواهى ميدهد، مقصود، ياران نزديك او است به گونهاى كه پيامبر، آنان را ميشناخت.

عدالت ياران پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) در كلمات اهل سنت

در اينجا به صورت فشرده، سخنان گروهى را كه بر عدالت همه اصحاب تصريح ميكند، مى آوريم:

«ابن عبد البر اندلسى»، ميگويد: «عدالت همه صحابه، به ثبوت رسيده است»[1].