ميسازد، مسأله تشرف به حضور رسول خدا (صلى الله عليه وآله وسلم) است كه ديگران از آن محروم ميباشند. و به ديگر سخن، آنان حجت خدا، و نور وحى، و معجزات او را از نزديك مشاهده كردند و از اين جهت مسئوليت بيشترى را نسبت به خود و آيندهگان، بر عهده گرفتند.

صحابى كيست؟

نخستين اختلاف در ميان محدثان، توصيف «صحابى» و معرفى او به شكل جامع است، گروهى مجرد رؤيت پيامبر را، كافى در صحابى بودن دانسته، در حالى كه ديگران، بر اين سخن اصرار دارند كه صحابى بايد يك سال و دو سال با پيامبر زندگى كرده و در يك يا دو نبرد (غزوه)، شركت كرده باشد.

تحقيق در اين مسأله، چندان سودى ندارد، زيرا در جعل اصطلاح، ممكن است ملاكهاى مختلفى در كار باشد، كه بر اساس اين اختلاف، يكى به يك لحظه رؤيت اكتفا ورزد، ولى ديگرى مصاحبت گستردهاى را شرط بداند. ليكن از نظر لغت، صحابى انسان، كسى است كه مدتى، با انسان معاشرت داشته باشد. كلمه «صاحب» در لغت عرب به معنى ملازم ومعاشر است و هرگز چنين عنوانى با يك بار و دو بار ديدن كسى، يا يك ماه و دو ماه در نزد يا شهر او ماندن، تحقق نميپذيرد، در لغت عرب «صحابى الرجل»، به كسى گفته ميشود كه در زندگى، با او همراه و همزيست باشد; حالا چرا برخى اين لفظ را تا اين حد گسترش داده و ديدار يك لحظه را در آن كافى دانستهاند، چندان روشن نيست[1].